ตอนที่ 26 แอบแจ้งข่าว

ราชันเร้นลับ (ราชันโลกพิศวง) ภาคสอง : บ่วงชะตากรรม

ตอนที่ 26 แอบแจ้งข่าว

※ ※ ※ ※ ※

ผู้หญิงคนนั้นกำลังกินครัวซองต์อยู่ ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงจะตอบลูมิแอร์

“รู้สิ”

เธอรู้เยอะจริงแฮะ… ลูมิแอร์รู้สึกยินดี หลังจากที่ไตร่ตรองคำพูดแล้วเขาก็เอ่ยขึ้น

“ถ้าผมจะขอให้ท่านช่วยแก้ปัญหาของกอร์ดูจะได้ไหม ผมจะจ่ายค่าตอบแทนให้ในระดับหนึ่ง”

เขาเปลี่ยนไปใช้คำที่แสดงความเคารพอีกครั้ง

จากมุมมองของเขานั้น ผู้หญิงลึกลับคนนี้แข็งแกร่งกว่าพวกลีอาห์ทั้งสามคน ทั้งยังแข็งแกร่งกว่ามากด้วย หากว่าเธอยินดีช่วยเหลือ อย่างนั้นปัญหาของหมู่บ้านกอร์ดูก็จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป ตัวเองกับพี่สาวก็ไม่ต้องเสี่ยงหลบหนี เอ่อ…ไม่สิ…ยังมีปัญหาอีกเรื่อง นั่นก็คือค่าตอบแทนในระดับนี้ตนเองอาจไม่มีปัญญาจ่ายไหวน่ะสิ

ส่วนอีกฝ่ายจะรับปากหรือไม่ ลูมิแอร์ไม่มั่นใจแม้แต่นิดเดียว ที่จริงแล้วเขายังเตรียมใจไว้ในแง่ร้ายสุดจะร้ายด้วยซ้ำ เขาเพียงแค่รู้สึกว่าภายใต้สถานการณ์ในปัจจุบัน ไม่ว่ายังไงก็ต้องขอลองสักครั้ง ต่อให้ถูกปฏิเสธก็แค่เสียหน้านิดหน่อย เขาไม่สนใจหน้าตาอยู่แล้ว

ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาทางลูมิแอร์ก่อนจะพูดเรียบๆ

“ปัญหาที่นี่น่ะฉันจัดการได้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายก็คือทุกอย่างจะถูกทำลาย รวมถึงตัวคุณด้วย

“ถ้าอยากได้ผลลัพธ์ดีกว่านี้ ก็ได้แต่ต้องอาศัยพวกคุณเท่านั้น”

ปัญหาร้ายแรงขนาดนั้นเลยเชียว? ลูมิแอร์ม่านตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที คิดอยากจะดูสีหน้าเธอให้ชัดๆ ว่ากำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า

การปฏิเสธความช่วยเหลือของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจแม้แต่น้อย ทั้งยังไม่ได้ผิดหวังด้วย แต่ที่เขาตื่นตระหนกก็คือการที่อีกฝ่ายบอกว่าปัญหาของหมู่บ้านกอร์ดูนั้นร้ายแรงกว่าที่ตนคิดไว้หลายเท่า อาจจะถึงขั้นทำลายล้างทั้งหมู่บ้านเลยทีเดียว!

ในเมื่อเธอสามารถแก้ปัญหาได้ แล้วทำไมคนทั้งหมู่บ้านถึงต้องตายด้วยล่ะ และทำไมพวกเราที่เป็นแค่คนธรรมดากับผู้วิเศษที่ไม่ได้แข็งแกร่งซักเท่าไหร่ถึงทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ดีกว่าได้? ลูมิแอร์ทั้งงุนงงระคนหวาดกลัว

เขาตัดสินใจแล้วว่าถ้ามะรืนนี้ยังไม่ได้รับโทรเลขตอบกลับจาก ‘นิยายรายสัปดาห์’ ก็จะเร่งให้พี่สาวออกจากหมู่บ้านกอร์ดูทันที ต่อให้ต้องเสี่ยงอันตรายแค่ไหนก็ไม่อาจชักช้าได้อีกแล้ว!

“ที่แท้แล้วเกิดปัญหาอะไรกันแน่?” ลูมิแอร์ที่ไม่เคยสนใจศักดิ์ศรีมาแต่ไหนแต่ไรเอ่ยถามต่อ

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้

“ถ้าให้ฉันพูดแล้วคุณไปสืบหา ผลลัพธ์จะต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง”

ลูมิแอร์กัดฟันตามสัญชาตญาณ เขาไม่ชอบพฤติกรรมที่ “พูดทีละขยัก เอาแต่อมพะนำไม่ยอมบอกมาให้ชัดๆ” แบบนี้เสียเหลือเกิน

ไม่ทราบว่าทำไม เขารู้สึกได้ว่าอารมณ์แปลกๆ ในดวงตาของอีกฝ่ายชัดเจนมากขึ้นกว่าเดิม

“ก็ได้” ลูมิแอร์คิดอยู่อึดใจแล้วเปลี่ยนเรื่องถาม “คุณรู้จักมาดามปัวริสหรือเปล่า? เธอเองก็เป็นผู้ใช้เวท…เอ่อ…เป็นผู้วิเศษด้วยหรือเปล่า?”

“ก็ใช่” ผู้หญิงคนนั้นยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มไปหนึ่งอึก

อย่างที่คิดไว้เลย… ลูมิแอร์ถามต่อ

“เป็นเส้นทางอะไร อยู่ลำดับไหน?”

วินาทีถัดมาเขาก็เห็นว่าสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย

“ไม่ใช่เส้นทางปกติ”

“อะไรคือไม่ใช่เส้นทางปกติ?” ลูมิแอร์ยังคงซักต่อ

ผู้หญิงคนนั้นคลี่ยิ้ม

“อีกหน่อยคุณก็จะรู้เอง”

แต่ฉันอยากรู้ตอนนี้นี่นา… ลูมิแอร์พยายามควบคุมสีหน้าตัวเองเต็มที่

เขาที่ยืนอยู่นั้นเดิมทีคิดจะจากไป แต่แล้วจู่ๆ ก็คิดถึงคำถามเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เป็นคำถามที่สำคัญมาก

“คุณผู้หญิง แล้ววัตถุดิบพวกนั้นจะเอาเข้าไปในความฝันได้ยังไง?”

สภาพของซากปรักหักพังในความฝันนั่น ตนเองยังพอจะไปคุ้ยหาไวน์แดงกับใบโหระพาออกมาได้บ้าง ครอบครัวที่มีฐานะล้วนมีจัดเตรียมเครื่องเทศจำพวกนี้เอาไว้ แต่ดอกเกาลัดแดงกับใบป็อปลาร์นี่น่ะสิ พวกมันจำเป็นต้องรวบรวมจากความเป็นจริง

ถึงแม้ว่าทั้งสองสิ่งนี้จะหาได้ไม่ยาก ลูมิแอร์ก็คิดไว้เรียบร้อยแล้วว่าจะไป ‘ยืม’ ได้จากที่ไหน แต่ถึงเอามาก็ไร้ประโยชน์อยู่ดีเพราะไม่สามารถโอนถ่ายเข้าไปในความฝันได้

ผู้หญิงคนนั้นคลี่ยิ้มเล็กน้อย

“ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ นี่ฉันจะช่วยให้ฟรีก็แล้วกัน

“คุณไปหาวัตถุดิบพวกนั้นในความเป็นจริงมาก่อน แล้วตอนจะนอนก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะในห้องนอนตัวเอง ฉันจะช่วยส่งเข้าไปในความฝันให้”

เธอช่วยส่งของพวกนั้นเข้าไปในความฝันของฉันได้ด้วยงั้นเหรอ? ลูมิแอร์ประหลาดในคราแรก จากนั้นก็รู้สึกโล่งใจที่ปัญหาถูกแก้ไขได้

เขาคิดไม่ถึงว่าความฝันที่พิเศษของตนเองนั้นจะยังมีคนที่สองที่สามารถ ‘เข้าไป’ ได้อีก

ครั้นเมื่อคิดถึงว่าความพิเศษที่ทำให้ตนเองสามารถเข้าไปในซากปรักหักพังในความฝันนั้นได้อาจจะเป็นเพราะสัญลักษณ์แปลกๆ บนหน้าอก เขาจึงรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้อาจจะมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับสัญลักษณ์อันนั้นหรือไม่ก็เสียงแปลกๆ ที่น่ากลัวนั่น

ออกจากร้านเหล้าเก่ามาแล้ว ลูมิแอร์ก็กะว่าจะไปเก็บดอกเกาลัดแดงกับใบป็อบลาร์ทันที

แล้วในตอนนี้นี่เอง เขาก็เห็นไรอัน ลีอาห์ และวาเลนไทน์ เดินมาจากทางเล็กที่ใช้สำหรับเข้าประตูหลังของร้านเหล้า พวกเขายังคงสวมเสื้อผ้าชุดเก่าเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้ แต่งกายในลักษณะเดิม

ลูมิแอร์หัวใจกระตุกวูบ เอ่ยต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม

“อรุณสวัสดิ์ กะหล่ำปลีของผม”

ลีอาห์หันหน้ามายิ้มให้พร้อมกับเสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊ง

“คุณมาแต่เช้าเลย”

ลูมิแอร์แสร้งทำเป็นลับๆ ล่อๆ เหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะกดเสียงพูดกระซิบกระซาบ

“เมื่อวานผมเจอเรื่องผิดปกติ”

ไรอันมีสีหน้าจริงจัง หันไปสบตากับวาเลนไทน์และลีอาห์ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เรื่องอะไร?”

ลูมิแอร์พูดด้วยอาการกลัวอยู่บ้าง

“ผมสงสัยว่าการตายของนาโรคาจะไม่ใช่เรื่องปกติ คนที่พวกคุณไปร่วมงานศพเมื่อวานน่ะ”

ไรอันแสดงท่าทางว่าให้พูดต่อ

ลูมิแอร์ผ่อนหายใจออก

“ผมเล่าเกี่ยวกับประเพณีงานศพในภูมิภาคดาริแยฌให้พวกคุณฟังแล้วใช่ไหมล่ะ? หลังจากนั้นน่ะพอทุกคนไปที่สุสานกันแล้ว ป็องส์ เบอเน็ตก็เข้าไปในบ้านของนาโรคา เจ้าของบ้านเองก็ไม่ได้ห้ามปรามด้วย

“แบบนี้มันไม่เท่ากับว่าไปทำลายอิทธิพลของราศีครอบครัว พาเอาโชคลาภของพวกเขาไปด้วยหรือไง?

“นี่ต้องมีปัญหาบางอย่างแน่!”

“ป็องส์ เบอเน็ตนี่คือคนที่เป็นพี่น้องของบาทหลวงประจำโบสถ์ใช่ไหม?” ไรอันคิดอยู่สองสามวินาทีแล้วถามขึ้น

ลูมิแอร์ผงกศีรษะอย่างแรง

เมื่อนึกถึงความผิดปกติของบาทหลวงประจำโบสถ์กับพวกพ้องขึ้นมา เมื่อคิดถึงว่าตัวเองกับพี่สาวกำลังจะออกจากหมู่บ้านกอร์ดูในอีกไม่นาน เขาก็ไม่กังวลว่าตัวเองอาจถูกปิดปากหรือถูกแก้แค้นอีกแล้ว จึงพูดออกมาตามตรง

“บาทหลวงนั่นไม่ใช่คนดี!”

“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?” ลีอาห์ถามอย่างยิ้มแย้ม

การที่ลูมิแอร์กล่าวโทษบาทหลวงประจำถิ่นเช่นนี้ ลีอาห์ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย

ลูมิแอร์ไม่เกรงใจอีก เขาเล่าถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้มีชาวบ้านบางคนหายตัวไปหลังจากที่ไปแอบแจ้งข่าวที่ดาริแยฌ โดยเน้นที่คำกล่าวโทษต่อบาทหลวงประจำโบสถ์

สุดท้ายเขาก็พูดว่า

“ผมล่ะสงสัยจริงเชียวว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ศาสนาของโบสถ์จริงหรือเปล่า

“มีครั้งหนึ่ง ผมก็แค่เล่าอะไรที่มันเป็นความจริงมากไปหน่อยเลยทำให้บางคนไม่พอใจ ช่วยไม่ได้ที่ต้องไปซ่อนตัวอยู่ในโบสถ์ชั่วคราว

“ตอนที่ผมเกือบจะหลับอยู่หลังแท่นบูชาน่ะ บาทหลวงประจำโบสถ์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับมาดามปัวริส พวกเขาทั้งสองคนทำเรื่องบัดสีต่อหน้าต่อตาองค์เทพเลยแหละ

“แล้วช่วงท้ายๆ ที่พวกเขาคุยกัน บาทหลวงก็ยังแสดงความรู้สึกออกมาต่อหน้ามาดามปัวริสด้วย เขาพูดว่า ‘ทำไมผู้ชายถึงแต่งงานกับพี่สาวน้องสาวตัวเองไม่ได้?

“ประโยคนี้ทำให้มาดามปัวริสรับไม่ได้ รู้สึกว่านี่เป็นบาปมหันต์ เธอต้องการให้บาทหลวงรีบสำนึกผิดทันที

“บาทหลวงประจำโบสถ์พูดว่า ‘มีครอบครัวมั่งคั่งอยู่หลายบ้าน ที่พอลูกสาวแต่งงานออกเรือน ลูกชายออกไปสร้างครอบครัว ทำให้ต้องเสียเงินเสียทองไปมากมาย สุดท้ายครอบครัวก็เลยตกต่ำ ถ้าหากลูกชายสามารถแต่งงานกับพี่สาวน้องสาวของตัวเองได้ ปัญหาพวกนี้ก็จะไม่ใช่ปัญหาอีก แต่น่าเสียดายที่กฎหมายและจริยธรรมไม่อนุญาตให้ทำ’ …”

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ วาเลนไทน์ที่สีหน้าเย็นชามาโดยตลอดก็พูดอย่างไม่พอใจ

“ตกลงว่าเขาเป็นข้ารับใช้ขององค์เทพหรือว่าเป็นข้ารับใช้ของปีศาจกันแน่?”

ไรอันผงกศีรษะราวกับกำลังครุ่นคิด

“มิน่าล่ะ ป็องส์ เบอเน็ตแต่งงานมาหลายปีขนาดนี้ก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปสร้างครอบครัว…”

ลีอาห์มองสองตาของลูมิแอร์ พูดกลั้วหัวเราะเบาๆ

“ที่จริงคุณก็รู้อยู่ก่อนแล้วว่ามาดามปัวริสมีความสัมพันธ์กับบาทหลวงประจำโบสถ์ วันนั้นก็เลยจงใจใช้พวกเราสินะ”

ลูมิแอร์ยิ้มอย่างเก้อเขินขึ้นมาก่อน จากนั้นจึงพูดด้วยสีหน้าเที่ยงธรรม

“ในฐานะผู้ศรัทธาของ ‘สุริยันนิรันดร’ ผมทนให้คนแบบนี้มีที่ยืนอยู่ในโบสถ์ไม่ได้”

สีหน้าเย็นชาของวาเลนไทน์อ่อนลง เขาผงกศีรษะเห็นพ้องด้วย

“ถ้าหมู่บ้านกอร์ดูมีคนอย่างคุณอีกหลายๆ คนก็จะดีไม่น้อยเลย”

มีคนอย่างผมอีกหลายๆ คนเนี่ยนะ? ลูมิแอร์ไม่กล้านึกภาพเลยว่าหมู่บ้านกอร์ดูภายใต้สถานการณ์แบบนั้นจะมีสภาพเป็นอย่างไร

แล้วเขาก็พูดเสริมอีก

“ในครั้งนั้นผมก็ยังได้ยินบาทหลวงประจำโบสถ์พูดกับมาดามปัวริสอีกว่า เขากำลังวางแผนทำเรื่องบางอย่างอยู่ อาจจะทำให้คนของศาลศาสนจักรจับตามอง ให้มาดามปัวริสคอยระวังไว้ด้วย อย่าได้พลั้งปากหลุดพูดอะไรออกมา”

สีหน้าไรอันกลายเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“มีบอกอย่างเจาะจงหรือเปล่าว่าเป็นเรื่องอะไร?”

“เปล่า” ลูมิแอร์ไม่ได้ปรุงเสริมเติมแต่งอะไร

สำหรับคนระดับนี้พูดเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว ถ้ายังจะเพิ่มอะไรเข้าไปอีก ดีไม่ดีเกิดปัญหาปะทุขึ้นมาคืนนี้ก็แย่แล้ว เขายังไม่ทันได้กลายเป็นผู้วิเศษเลย

หลังจากอำลาคนต่างถิ่นทั้งสามแล้ว ลูมิแอร์ก็ใช้เวลาไปไม่น้อยเพื่อเก็บดอกเกาลัดแดงกับใบป็อปลาร์

เมื่อใกล้เที่ยงวัน เขาก็มาที่ลานจัตุรัส มาถึงอาคารสองชั้นซึ่งเป็นที่ทำการของสำนักบริหาร

ในเวลานี้ชาวหมู่บ้านส่วนใหญ่มารวมตัวออกันอยู่ที่นี่เพื่อรอการคัดเลือก ‘นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ’

วันพรุ่งนี้จะเริ่มต้นการเฉลิมฉลองเทศกาลมหาพรตในบางส่วน

ลูมิแอร์เห็นพวกแรมุนด์เอวา จึงเบียดตัวฝ่าฝูงชนเข้าไปหา

“เอวาอยู่ในรายชื่อหรือเปล่า?” เขาเอ่ยปากขึ้นมาก็ถามถึงทันที

เอวาไม่ได้พูดอะไร ในใจกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด ส่วนแรมุนด์ส่ายหัวสั่นศีรษะ

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“ต้องมีเอวาแน่อยู่แล้ว ผู้หญิงในหมู่บ้านที่ยังไม่ได้แต่งงานเนี่ย นอกจากพี่สาวนายแล้วก็มีเธอนี่แหละที่สวยที่สุด แถมอายุพี่สาวนายก็เกินเกณฑ์ไปแล้วด้วย” กีโยม แบร์รี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดแทรกขึ้นมา

เขาก็คือกีโยมจูเนียร์ในก๊วนของลูมิแอร์ เป็นหนึ่งในคนที่มักจะเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ เขามีผมสีน้ำตาลหยักศกเล็กน้อย ใบหน้ามีกระอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาสีฟ้าที่ไม่ได้ใหญ่นักจนเป็นตาหยี

อาเซมา น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งทางพ่อของเอวาก็อยู่นี่ด้วย รูปลักษณ์ของเธอเป็นเอวาในฉบับที่ตัวเล็กกว่าหนึ่งเบอร์และดูธรรมดากว่านิดหน่อย

ในเวลานี้เธอไม่ได้พูดอะไร

ลูมิแอร์เข้าใจความรู้สึกเธอ เพราะเธอเองก็อยากเป็น ‘นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ’ เช่นกัน

ในภูมิภาคดาริแยฌนั้น การถูกเลือกให้เป็น ‘นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ’ ไม่เพียงแต่ทุกคนจะยอมรับในรูปร่างหน้าตาและความประพฤติของคุณเท่านั้น มันยังมีผลประโยชน์ที่แฝงอยู่ในระดับหนึ่งด้วยเช่นกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของกีโยมจูเนียร์แล้ว ลูมิแอร์ก็พูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าไม่มีชื่ออยู่ งั้นรอให้ผู้บริหารท้องถิ่นอ่านชื่อจบเมื่อไหร่ ฉันจะตะโกนออกไปดังๆ เลยว่า ‘ฉันเลือกเอวา!’ ”

เอวารู้สึกเก้อเขินขึ้นมาเล็กน้อย

“ไม่ต้องหรอกน่า”

ที่จริงแล้วนี่ก็เป็นกระบวนการตามปกติ หลังจากที่ทางผู้บริหารท้องถิ่นอ่านรายชื่อผู้สมัครเข้ารับการคัดเลือก ‘นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ’ จบแล้ว หากว่าพวกชาวบ้านมีผู้สมัครของตัวเองก็สามารถตะโกนขึ้นมาได้ เพื่อเพิ่มเข้าไปในการลงคะแนนเสียง ทว่าคนที่ใจกล้าหน้าหนามากพอจะทำเช่นนั้นได้นับว่ามีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย และลูมิแอร์ก็เป็นหนึ่งในจำนวนนั้น

ในเรื่องนี้เขาไม่สะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว

ถึงอย่างไรคนที่อายก็เป็นเอวา ไม่ใช่ฉันเสียหน่อย

จากนั้นไม่นานนัก หน้าต่างชั้นสองก็ถูกเปิดออก บิวส์ผู้บริหารท้องถิ่นปรากฏตัวขึ้นที่นั่น

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วเขาดูดีกว่าบาทหลวงประจำโบสถ์อย่างเทียบไม่ติด เรือนผมสีน้ำตาลที่บรรจงหวีลงแป้งอย่างประณีต ดวงตาสีฟ้าอ่อนมีเส้นสีดำ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบาง หนวดสองเส้นที่ตัดแต่งมาเป็นอย่างดี ทำให้เขาดูมีสง่าราศีไม่น้อย เสื้อนอกผ้าสักหลาดกลัดกระดุมสองแถวก็ยิ่งขับเน้นสถานภาพของเขาให้เด่นชัดมากขึ้นอีกด้วย

บิวส์มองดูฝูงชนอยู่สองสามวินาที

“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี ตอนนี้ได้เวลาแล้ว คนที่มาไม่ทันจะไม่มีสิทธิ์ลงคะแนนอีกแล้ว

“ลำดับต่อไป ผมจะอ่านรายชื่อผู้สมัคร ‘นางฟ้าฤดูใบไม้ผลิ’

“เอวา ลิเซียร์…”

เมื่อได้ยินคำนี้ เอวาก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

และไม่มีอะไรผิดคาด การยกมือลงคะแนนเสียงนั้น เธอได้รับการสนับสนุนจากชาวบ้านเกินกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์

หลังจากการลงคะแนนสิ้นสุดลง ลูมิแอร์ไม่ได้ไปร่วมฉลองกับสหายร่วมคณะทั้งสี่คน เขาอ้างว่าที่บ้านยังมีเรื่องต้องทำอีก ก่อนจะเดินออกมาจากลานจัตุรัสทันที

เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านเขาก็เอ่ยถามพี่สาว

“โทรเลขตอบกลับมาหรือยัง?”

ถ้าหากมีโทรเลขตอบกลับ พนักงานโทรเลขจะมาส่งให้ถึงบ้านและเก็บค่าธรรมเนียมเล็กน้อย

“ยังเลย” โอรอร์สั่นศีรษะ

เธอเปลี่ยนหัวข้อ

“ช่วงนี้คลื่นใต้น้ำเยอะมาก นายห้ามอู้เรื่องฝึกต่อสู้เชียวนะ อ้อ… เดี๋ยวช่วงบ่ายฉันจะซ้อมให้นายด้วย”

ลูมิแอร์ได้ยินแล้วก็รู้สึกปวดไปทั้งตัว แอบสูดปากไปหนึ่งที

ทันใดนั้นหัวใจเขาก็กระตุกเล็กน้อย แล้วจงใจพูดด้วยสีหน้าขื่นขม

“ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช่วงนี้ซ้อมหนักเกินไปหรือเปล่า วันนี้เลยยอกไปทั้งตัว โอรอร์… เอ้ย…พี่… ช่วยนวดให้หน่อยได้ไหม? ฝีมือนวดของพี่น่ะสุดยอดไม่มีใครเทียบ!”

“ได้สิ” โอรอร์ผงกศีรษะ

* * * * *

เมื่อถึงตอนค่ำ ด้วยการนวดคลายเส้นจากพี่สาวรวมกับได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ ทำให้เนื้อตัวของลูมิแอร์ฟื้นตัวจนหายสนิท

ก่อนเข้านอนเขาวางดอกเกาลัดแดงสามดอกกับขวดใส่ใบป็อปลาร์ป่นไว้บนโต๊ะริมหน้าต่าง

หลังจากที่จ้องมองพวกมันแล้ว ลูมิแอร์ก็ปีนขึ้นเตียงด้วยความคาดหวังเจือความประหม่า